Ludwik Michał Pac służbę wojskową rozpoczął w 1807 r. jako oficer w armii napoleońskiej, w sztabie marszałka Bessièresa. W działaniach militarnych w Hiszpanii brał udział w bitwie pod Medina del Rio Seco (14 VII 1808 r.) gdzie został ranny. 28 sierpnia tego roku został mianowany szefem szwadronu 1 pułku szwoleżerów, walczył pod Burgos (10 X). W wojnie z Austrią bił się pod Essling (21-22 V 1809 r.) i pod Wagram (5-6 VII). Uczestniczył także w operacji militarnej na wyspie Walcheren w Holandii. 21 grudnia 1809 r. wziął dymisję i wrócił do kraju gdzie został dowódcą gwardii narodowej departamentu łomżyńskiego.
W 1812 r. objął dowództwo 15 pułku, a następnie 2 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego, z którym to ruszył na wojnę z Rosją. 18 lipca 1812 r. awansowany został do stopnia generała brygady, wszedł do sztabu Napoleona. W kampanii rosyjskiej brał udział w bitwach: pod Smoleńskiem (16-18 X), pod Małojarosławcem (24-25 X). Następnie dał dowody odwagi w bitwach pod Lützen (2 V 1813) i „bitwie narodów” pod Lipskiem (16-19 X). 12 stycznia 1814 r. awansował na generała dywizji, wcześniej 4 stycznia objął dowództwo całej polskiej kawalerii pozostającej przy Napoleonie. Walczył pod Berry-au-Bac (5 III), Craonne (6 III) oraz w obronie paryskiego przedmieścia La Villette (30-31 III). 26 mają 1814 r. opuścił szeregi armii. W 1813 r. otrzymał krzyże komandorskie Legii Honorowej i Virtuti Militari, wstęgę św. Stanisława i krzyż wojskowy bawarski, wcześniej też krzyż maltański.
W 1825 r. gen. Ludwik Michał Pac został senatorem – kasztelanem Królestwa Polskiego, w 1828 r. członek Sądu Sejmowego. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r. dokooptowany do Rady Administracyjnej, pod nieobecność gen. J. Chłopickiego przyjął naczelne dowództwo. Od 12 grudnia członek rady przy dyktatorze. 25 stycznia 1831 r. podpisał akt detronizacji cara. Od 15 marca dowódca rezerw piechoty, a od 29 kwietnia dowódca wszystkich rezerw na lewym brzegu Wisły. W maju Pac stanął na czele korpusu rezerwowego, 26 maja brał udział w bitwie pod Ostrołęką, gdzie został ciężko ranny. 28 maja otrzymał godność senatora – wojewody. Do końca pozostał w armii.
Na emigracji początkowo przystąpił do Komitetu Narodowego Polskiego, lecz szybko wycofał się z jego prac. Brał udział w wielu misjach dyplomatycznych (Anglia, Włochy). Współpracował z ks. Adamem Jerzym Czartoryskim.
Działalność wojskowa:
14 VII 1808 r. – bitwa z Median del Rio Seco (Hiszpania)
10 X 1808 r. – bitwa pod Burgos (Hiszpania)
21-22 V 1809 r. – bitwa pod Esslingen (Austria)
5-6 VII 1809 r. – bitwa pod Wgram (Austria)
29 VII – 30 IX 1809 – operacja militarna na wyspie Walcheren (Holandia)
16-18 X 1812 r. – bitwa pod Smoleńskiem (Rosja)
24-25 X 1812 r. bitwa pod Małojarosławcem (Rosja)
2 V 1813 r. – bitwa pod Lützen (Niemcy)
16-19 X 1813 – tzw. bitwa narodów pod Lipskiem (Niemcy)
5 III 1814 – bitwa pod Berry-au-Bac (Francja)
6 III 1814 – bitwa pod Craonne (Francja)
30-31 III 1814 – obrona paryskiego przedmieścia La Villette (Francja)
Działalność polityczno-prywatna:
19 V 1780 r. – urodził się L. M. Pac w Strasburgu (Francja)
1796 r. – studia w Wilnie
1802 r. – pobyt w Paryżu
1803-1804 (1806)? – podróże po Wielkiej Brytanii
1814-1815 – podróże po Wielkiej Brytanii
1819 r – podróż poślubna po Włoszech (Rzym, Florencja, Pompeje)
XI/XII 1831 r. – początek emigracji w Paryżu
1832 r. – Londyn – zabiegał o poparcie sprawy polskiej w parlamencie brytyjskim
od VIII 1834 r. – misja dyplomatyczna we Włoszech (Genua, Rzym, Neapol)
III – VIII 1835 r. – podróż do Grecji i Turcji (31 VIII śmierć L. M. Paca w Smyrnie)
autor: Marek Sidor